Szereg badań naukowych przeprowadzanych na różnych grupach zawodowych, zajmujących się ochroną zdrowia i ratownictwem, pokazuje, że istnieje duża rozbieżność w poprawności podczas badania tętna, mając na uwadze samą czynność oraz rozpoznawanie jego obecności. Nawet doświadczony personel medyczny ma problemy z prawidłowym badaniem obecności tętna, co jest dla nas informacją o randze problemu. Również zainspirowane powyższą obserwacją badania własne autorów pokazały, że spora grupa ratowników, pomimo wiedzy, nie potrafiła poprawnie ocenić tętna.

/.../

Nie ma żadnych przeciwwskazań, jeżeli chodzi o badanie tętna i nie wymaga ono specjalnego sprzętu. Od ratownika wymaga się, szczególnie podczas badania na tętnicach udowych, zachowania maksymalnego komfortu psychicznego poszkodowanego przytomnego. W celu wykonania badania w sposób poprawny należy:

• ustalić lokalizację badania (tab. 2) i jeśli to konieczne, przygotować poszkodowanego;
• wyczuć obecność tętna opuszką palca wskazującego, środkowego lub serdecznego, lekko naciskając. Praktyka wskazuje, aby stosować wszystkie opisane palce;
• liczenie tętna przy jego miarowości to zliczanie jego uderzeń przez 15 sekund, a następnie pomnożenie tej liczby przez 4. Wynik da nam ilość uderzeń na minutę;
• w przypadku niemiarowego tętna lub bradykardii należy badać przez całą minutę;
• wynik należy odnotować w karcie udzielonej KPP.

Pozostałe tętnice, na których można badać tętno, to: podkolanowa, piszczelowa tylna oraz grzbietowa stopy. Należy pamiętać, że zastosowanie monitora EKG czy pulsoksymetru nie zwalnia ratownika z obowiązku palpacyjnego badania tętna.



Cały artykuł można przeczytać w papierowym wydaniu "Strażaka" nr 11/2015.